19.00: twee gasten dienen zich aan uit de UK en de USA, ik ben onderweg en de kamers zijn niet gereed. Mijn gezin thuis wordt opgetrommeld om alle zeilen bij te zetten en aan mijn verzoek wordt -weliswaar schoorvoetend- gehoor gegeven. De een trekt de badkamer schoon en de ander moet onze gasten die in een half uur arriveren in zijn meest diplomatieke Engels verzoeken om begrip voor de situatie op te brengen. Op dit soort momenten slaat de stress bij iedereen toe. Mijn kinderen vinden mijn afwezigheid storend en ik ben als perfectionista gefrustreerd dat de dingen niet lopen zoals ze zouden moeten lopen. Gasten die aankomen hebben bepaalde verwachtingen en de eerste indruk telt het meest. Begrip voor mijn zijde is niet altijd aanwezig. Ik heb geen hotel. Ik heb een pension. Ik ben zelf het gezicht van mijn Bed&Breakfast. Als er iets fout gaat is dat mijn persoonlijke nederlaag.
